Η κρίση, οι συνεταιρισμοί και η Ελληνική νοοτροπία.
Από τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκα με τα κοινά, συνάντησα ανθρώπους που προσπαθούσαν να ενώσουν όλους τους υπόλοιπους, άλλοι με σωματεία, άλλοι με συνεταιρισμούς, άλλοι με κόμματα.... και πάει λέγοντας.
Παντού υπήρχαν προβλήματα, όπου σωματείο ΟΛΟΙ Πρόεδροι, όπου ομάδα ΟΛΟΙ προπονητές και όπου συνεταιρισμός, ΟΛΟΙ αφεντικά.
Δεν ξέρω αν αυτό το ιδίωμα που έχουμε ως Λαός είναι καλό ή κακό, δεν ξέρω αν είναι στο DNA μας από τα αρχαία χρόνια,
(κάτι θυμάμαι για τις κόντρες του Αχιλλέα με τον Μενέλαο και κάτι για το Σωκράτη και το κώνειο αλλά το αφήνω)
ή μας προέκυψε από την Τουρκοκρατία και την έλλειψη ενός πραγματικού καθοδηγητικού και ενωτικού κοινωνικού κράτους, ξέρω όμως ότι έχουμε μάθει να λειτουργούμε σχεδόν πάντα ατομικά.
Η αλήθεια είναι ότι όπου χρειάζεται να λειτουργήσουμε ως μονάδες τα καταφέρνουμε περίφημα και ωχριούν απέναντί μας πολλοί Λαοί, το ζήτημα όμως περιπλέκεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε οργανωμένες ομάδες, Λαούς, ή εταιρίες, τότε το ιδίωμα μας αυτό, “Το μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα”, από “πλεονέκτημα” μετατρέπεται σε τεράστιο μειονέκτημα.
Αυτό το ιδίωμα του μοναχικού καβαλάρη, έχει εγκλωβίσει τη νοοτροπία μας, στην ευρύτερα κοινή πρακτική των νεοελλήνων οι οποίοι αν είχαν μια και μοναδική ευχή να κάνουν και αυτή να πραγματοποιηθεί, θα ήταν να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα και όχι να ευημερήσουν οι ίδιοι.
Είναι μία ιδιαιτερότητα των Ελλήνων; Είναι μια κουλτούρα που κουβαλάμε τόσους αιώνες υποδουλωμένοι; ή είναι ο ήλιος και το κλίμα που ευνοεί την ατομικότητα δεν το ξέρω ακόμα, αυτό όμως που ξέρω, είναι ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα και μπορεί να αλλάξει, μόνο με βαθιές και μακρόχρονες παρεμβάσεις στις νεότερες γενιές, από τα πρώτα τους χρόνια.
Αυτό το ιδίωμα μας χαρακτηρίζει ως έθνος και κατά επέκταση ως κράτος και μας οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη φαγωμάρα.
Δεν είναι τυχαίο το ότι έχουμε άπειρες εκκρεμείς δικαστικές υποθέσεις, περίπου 37.000 δικηγόρους, δηλαδή 307 δικηγόρους ανά 100.000 κατοίκους!!!!, αναλογία που ξεπερνά μόνο η Κύπρος (319), ενώ υψηλές αναλογίες θεωρούνται και της Ιταλίας με 259, της Ισπανίας με 259 και της Ιρλανδίας με 229, οι οποίες υπολείπονται όμως κατά 48 στην καλύτερη περίπτωση από εμάς.
Η πορεία μας ως νέο ελληνικό κράτος εκ του αποτελέσματος, μας έδειξε ότι έχουμε κάνει πολλά λάθη, ίσως ένα από αυτά, ίσως ένα από τα θεμελιώδη λάθη είναι και αυτό, οι μοναχικές, εγωιστικές θα έλεγα, παράλληλες πορείες που ακολουθούμε όλοι, πορείες οι οποίες είναι τόσο όμοιες, αλλά δεν συναντιούνται και πουθενά.
Όλο μας το έθνος βαδίζει με τη λογική του “one man show” και όταν πρόκειται για “stand up comedy” είναι καλό, όταν όμως αυτό αφορά τις ζωές μας και τις δουλειές μας είναι καταστρεπτικό.
Το Ελληνικό περιβάλλον
Με το τέλος των εχθροπραξιών στην Ελλάδα το 1949, ο λαός βρέθηκε σε ένα οικονομικό περιβάλλον κατεστραμμένο, με μίση, πάθη και φόβο.
Έρμαιο των επιλογών ξένων κυβερνήσεων καλή ώρα, αναγκαστικά έπρεπε με κάποιο τρόπο να επιβιώσει ο κάθε ένας μόνος του, με ατομικά μέσα, αφού και τότε επικρατούσαν στον κρατικό μηχανισμό τα λαμόγια της διαπλοκής, με πρώτο μέλημά τους τον προσωπικό πλουτισμό και ανύπαρκτο μέλημά τους την οργάνωση όχι μόνο του κρατικού μηχανισμού, αλλά και του σχεδιασμού του οικονομικού περιβάλλοντος της χώρας.
Το Διεθνές περιβάλλον
Παράλληλα ο υπόλοιπος κόσμος άλλαζε ραγδαία και αυτό άρχισε να μας επηρεάζει.
Δημιουργήθηκαν τεράστιες διεθνείς εταιρίες και στην αντίπερα όχθη τους συνεταιρισμοί λίγων ανθρώπων, όπως του Carrefour τριών οικογενειών, το οποίο έφτιαξε το πρώτο του υπερκατάστημα στη Γαλλία, όταν εμείς είχαμε μόνο το μπακάλη με το τεφτέρι εν έτη 1962.
Όπως της Arla που είναι προϊόν συγχώνευσης δύο κορυφαίων τυροκομικών συνεταιρισμών, αυτών της Δανίας και της Σουηδίας και πολλών άλλων συνεταιρισμών με διακριτό αυτόν της πόλης Mondragon των Βάσκων, μια πόλη 23.000 κατοίκων με συνεταιρισμό ο οποίος ξεκίνησε το 1954 και σήμερα κάνει 15 δις ευρώ τζίρο και στηρίζει ακόμα 111 θυγατρικούς συνεταιρισμούς.
Στα Blogs διαβάζουμε:
«Δεν υπάρχει τίποτα χτυπητό στα γραφεία της μεγαλύτερης βιομηχανικής εταιρείας, αλλά εξάλλου τίποτε δεν είναι φυσιολογικό στον μεγαλύτερο εργατικό συνεταιρισμό με παγκόσμιες πωλήσεις 15 δισεκατομμυρίων ευρώ (13 δισ. λίρες).
Εκεί που οι εργάτες σ’ άλλες ισπανικές εταιρείες πρέπει να απαντήσουν στις ανάγκες των μετόχων - θυσιάζοντας συχνά τη δουλειά τους -. Στη Mondragon, που λειτουργεί ως μητρική εταιρεία 111 μικρότερων, μεσαίων και μεγαλύτερων συνεταιρισμών, αυτό δεν ισχύει και οι εργάτες παίρνουν και το μισθό και το μέρισμα τους.»
Πηγές: http://m.guardiannews.com/world/2013/mar/07/mondragon-spains-giant-cooperativeτου Giles Tremlett | Μετάφραση Δήμητρα Μακροπούλου
Δείτε επίσης: http://diakyvernisi.blogspot.gr/2010/06/blog-post_09.html
Στη χώρα μας έστω και καθυστερημένα, στα μέσα της δεκαετίας του΄80 με το νόμο 1667/1986 προωθήθηκαν τα Συνεταιριστικά ιδεώδη σε επίπεδο Αστικών – Προμηθευτικών συνεταιρισμών έτσι ώστε να αλλάξει σιγά σιγά αυτή η νοοτροπία της ατομικότητας που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια.
Νοοτροπία επιβίωσης που επικράτησε μέσα από το ασταθές και άκρως αθέμιτα ανταγωνιστικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε από τη δημιουργία κιόλας του νεοελληνικού κράτους και κυρίως από τον ανύπαρκτο σχεδιασμό του για τις ανάγκες του πληθυσμού όπως προανέφερα.
Οι συνεταιρισμοί όπου υπήρξε βούληση, όπου υπήρξε συνεννόηση και σωστή διοίκηση λειτούργησαν και μεγαλούργησαν, στο δικό μας χώρο των ηλεκτρολόγων, υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα, τα οποία άντεξαν σε μια παρατεταμένη κρίση χωρίς δανεισμό, αλλά ο ίδιος κακός μας εαυτός τελικά κατέστρεψε τους περισσότερους.
Οι συνεταιρισμοί ρυθμίζουν τις αγορές, αποτέλεσαν για δεκαετίες και συνεχίζουν να αποτελούν το αντίπαλο, αντισταθμιστικό δέος απέναντι σε όλες τις άλλες επιχειρήσεις στο χώρο τους.
Μας διασφάλιζαν πάντοτε απέναντι στον πελάτη αφού η τιμολογιακή τους πολιτική, ξεχώριζε τους επαγγελματίες από τους ιδιώτες και αυτό διότι δεν έχουν σκοπό το κέρδος για το κέρδος, αλλά το κέρδος μέσα από τη στήριξη του επαγγελματία και πάντα σε αρμονία με αυτό του πελάτη.
Παράλληλα με τα παραπάνω, στήριξαν και τις οικογένειες του προσωπικού, των καθημερινών φίλων και συνεργατών μας που μοχθούν με τη σειρά τους για τον συνεταιρισμό, με καλύτερα εισοδήματα από αυτά που θα είχαν σε άλλες επιχειρήσεις της αγοράς.
Όσοι ενταχτήκατε κάποτε σε έναν υγιή συνεταιρισμό σίγουρα καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω, όσοι πάλι δεν το κάνατε ήρθε πάλι η εποχή που θα πρέπει να το κάνετε.
Αυτή τη στιγμή, ο κάθε συνεταιρισμός, ο κάθε συνέταιρος, ο κάθε συνάδελφος, ο κάθε υπάλληλος, θα πρέπει να αναθεωρήσει, να ξεχάσει ότι έκανε μέχρι σήμερα, να στηρίξει με νύχια και με δόντια τη συνεταιριστική ιδέα.
Θα πρέπει οι συνεταιρισμοί να ανοίξουν μεγαλύτερη αγκαλιά και οι επαγγελματίες να ξαναγίνουν συνέταιροι, να τους στηρίξουν με τις αγορές τους και όχι να αφήνουν πίσω τα χρέη τους μεταφέροντας τις όποιες αγορές τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Υπάρχουν οι εποχές των παχιών αγελάδων όπου όλοι είναι ευχαριστημένοι και αυτές των ισχνών αγελάδων, όπου όλοι πρέπει να βάζουν πλάτη και να συντηρούν ότι έχουν φτιάξει έστω και με λίγο κόπο, όχι όμως να το διαλύουν.
Τέλος, θα πρέπει ο κάθε υπάλληλος να σταθεί στα δύσκολα μέσα στη μεγάλη οικογένεια με υπομονή, με μνήμη από τις καλές ημέρες και με τη βεβαιότητα ότι θα ξαναέρθουν.
Γιατί να το κάνω αυτό είναι το συνηθέστερο ερώτημα, σε τι θα ωφεληθώ;
Η απάντηση δόθηκε παραπάνω, αλλά μπορώ να την ενισχύσω χωρίς να σας κουράσω άλλο, προτρέποντας σας να ρίξετε μια ματιά στη σελίδα
http://el.wikipedia.org/wiki/Διεθνής_Συνεταιριστική_Συμμαχία
Για να δείτε το πραγματικό οικονομικό όφελος που μπορεί να έχει ο συνεταιριστής, ο υπάλληλος και η ίδια η κοινωνία και να διαβάσετε μεταξύ άλλων
“Το Συνεταιριστικό Κίνημα έχει ως μέλη του πάνω από 800 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών για το 1994, το βιοτικό επίπεδο περίπου 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων ή του μισού πληθυσμού του πλανήτη βελτιώθηκε μέσω των συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Οι εν λόγω επιχειρήσεις συνεχίζουν να παίζουν σημαντικό οικονομικό και κοινωνικό ρόλο στις κοινότητες τους.”
“Οι συνεταιρισμοί παρέχουν πάνω από 100 εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε όλο τον κόσμο, 20% περισσότερες από αυτές των πολυεθνικών επιχειρήσεων.”
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι συνεταιρισμοί δεν είναι κάποιου είδους πολιτικής ιδεολογίας ιδιοκτησία, παραδείγματα αποτελούν όλοι οι υγιείς ελληνικοί και ξένοι συνεταιρισμοί, οι οποίοι ευημερούν ακόμα και μέσα σε σκληρά καπιταλιστικά κράτη με ιδιαίτερα συντηρητικές κοινωνίες.
Το συμπέρασμα από τα παραπάνω, είναι ότι όταν ευημερεί ένας συνεταιρισμός, δεν έχουν κέρδος μόνο οι συνέταιροι και οι εργαζόμενοι σε αυτόν, έχουν κέρδος άμεσο και οι συνάδελφοι που βρίσκονται έξω από τον συνεταιρισμό και αυτό, προκύπτει από την ίση διανομή του κέρδους για τους μεν και από τον υγιή ανταγωνισμό τον οποίο επιβάλει ο συνεταιρισμός στην αγορά για τους δε.
Αν όλα τα παραπάνω δεν σας πείθουν να ενισχύσετε τους συνεταιρισμούς στον τόπο σας, ίσως σας πείσει το παρακάτω δημοσίευμα, το οποίο είναι ένα μικρό παράδειγμα που δείχνει το τι επακολουθεί μετά το κλείσιμο ενός συνεταιρισμού.
“Λουκέτο φέρεται να έχει βάλει τις τελευταίες ημέρες ο Προμηθευτικός Συνεταιρισμός Φαρμακοποιών (ΠΡΟΣΥΦΙΠΕ) στα Ιωάννινα.
Η δραστηριότητα του Συνεταιρισμού ήταν σε όλη την Ήπειρο γεγονός που επηρεάζει όλα τα συνεργαζόμενα φαρμακεία της περιοχής.
Το προσωπικό του Συνεταιρισμού φέρεται να έχει απολυθεί - πρόκειται για περίπου 40 άτομα συνολικά, με το Λογιστήριο να είναι το μόνο που παραμένει ανοιχτό.
Πρόσφατα στην περιοχή άνοιξαν δύο ιδιωτικές φαρμακαποθήκες οι οποίες αναμένεται να απορροφήσουν μέρος του πελατολογίου.”
Πηγή: http://www.biznews.gr/2013/05/ekleise-farmakeftikos-synetairismos.html
Το “συνεταιρίζεστε” είναι θεσμός σταθερότητας, υγιούς ανταγωνισμού και στήριξης των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων.
Όλοι οι πολίτες οφείλουν στους εαυτούς τους να στηρίξουν τους συνεταιρισμούς.
Όλα τα Συνεταιριστικά στελέχη οφείλουν να δουν από μια νέα οπτική γωνία τους υπερχρεωμένους συναδέλφους και να λειτουργούν ενωτικά ανοίγοντας περισσότερο την αγκαλιά του συνεταιρισμού. Η διαφάνεια στις συναλλαγές οι ευέλικτοι τρόποι συνεργασίας με νέους, παλιούς και εν δυνάμει συνεταίρους, θα πρέπει να είναι στην ημερήσια διάταξη των Διοικήσεων των συνεταιρισμών.
Ιδιαίτερα τα Συνδικαλιστικά στελέχη, οφείλουν να οδηγούν σε κάθε κίνησή τους, τους συναδέλφους προς την κατεύθυνση των συνεταιρισμών.
Και τέλος οι υπάλληλοι οφείλουν να στηρίξουν τους χώρους δουλειάς τους, όταν διαπιστώνουν ότι οι διοικήσεις προσπαθούν για το καλύτερο.
Η Δύναμη βρίσκεται στα χέρια μας και σε κάθε περίπτωση εμείς τη μοιράζουμε, επιλέγοντας να στηρίξουμε ή να δημιουργήσουμε συνεταιρισμούς, όχι μόνο προμηθευτικούς αλλά και στην παροχή υπηρεσιών.
Επιλέγουμε το μέλλον μας γνωρίζοντας ότι η απόφαση που θα πάρουμε θα καθορίσει τη ζωή μας για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια.
