Η Πορεία των HD384 - RCD - Θεμελιακής γείωσης

Ο χειμώνας 2002/2003 που ακολούθησε ήταν παραγωγικότατος χρόνος, το Προεδρείο της ΠΟΣΕΗ μετά από πρόταση του Προέδρου Ε. Δάρα, με όρισε εκπρόσωπο στην Τεχνική Επιτροπή 82 του ΕΛ.Ο.Τ.

Τότε, ολοκληρωνόταν η εναρμόνιση του Ελληνικού προτύπου HD384, το οποίο προσέγγιζε με μια διαφορετική νοοτροπία τα θέματα, δίνοντας ευελιξία και πολλές επιλογές στον εγκαταστάτη να κινηθεί δυστυχώς όμως λόγω ελλιπούς ουσιαστικής συμμετοχής μας στη σχετική επιτροπή του ΕΛ.Ο.Τ μέχρι τότε, είχε πολλές ελλείψεις.

Η πρώτη μου δουλειά, ήταν να διαβάσω το πρότυπο όσο καλύτερα μπορούσα έτσι ώστε να εντοπίσω τις τυχόν ελλείψεις και τις ασάφειες, οι οποίες ήταν αρκετές.

Συγκεκριμένα:

1. Δεν είχε συμπεριλάβει καθόλου τις οδεύσεις των γραμμών
2. Δεν είχε διαμορφωθεί καμία σκέψη στην επιτροπή για την υποχρεωτική τοποθέτηση των Relay διαρροής εντάσεως με τεχνικούς όρους και όπου αυτά δεν θα δημιουργούσαν προβλήματα
3. Δεν είχε συμπεριλάβει οδηγίες για θεμελιακές γειώσεις και
4. Δεν είχε συμπεριλάβει καθόλου υπαίθριους χώρους, μαρίνες, πισίνες, κάμπινγκ, πανηγύρια και εκθέσεις.

Η αρχή του καλοκαιριού του 2003, μας βρήκε να εργαζόμαστε επάνω στη συγγραφή του Εγχειριδίου για τον 384, ενώ παράλληλα προγραμματίζαμε τα σεμινάρια ώστε να μπορέσουν οι συνάδελφοι να κάνουν το πρώτο βήμα στην καινούργια εποχή, αντίστοιχα και οι διακοπές μας είχαν πολύ διάβασμα και γράψιμο έτσι ώστε να ετοιμαστεί το εγχειρίδιο στην ώρα του.

Η Μηδενιστική στάση που κρατούσε πάντα η Δ.Σ.Ε, η μοναδική παράταξη δηλαδή που ακολουθούσε κομματικές εντολές και όπως προανέφερα αυτές του Κ.Κ.Ε, είχε εξαπολύσει μια παραπληροφόρηση προς τα σωματεία, την ομοσπονδία και τον κλαδικό τύπο, με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούσε να περάσει το μήνυμα προς τους ηλεκτρολόγους ότι το νέο πρότυπο και τα σεμινάρια θα απαξίωναν τις γνώσεις που είχαμε μέχρι τότε και κατά συνέπεια την απαξίωση των αδειών μας, πράγμα βέβαια που στην πορεία διαψεύστηκε περίτρανα, αφού η ηλεκτρολογία δεν άλλαξε και το μόνο που χρειαζόταν, ήταν μια ενημέρωση επάνω στις αλλαγές που είχε φέρει το πρότυπο HD 384, ενώ αυτή τη στιγμή οι ίδιες άδειες ισχύουν υπερδιπλασιασμένες σε ισχύ.

Οι συναντήσεις με τον αρμόδιο φορέα κατάρτισης της ΔΕΗ στο Κολονάκι και με τον ΕΛΟΤ στα Πατήσια, έδιναν και έπαιρναν, διαβουλεύσεις, κοψίματα και ραψίματα στις ώρες των σεμιναρίων για να κατορθώσουμε να ικανοποιήσουμε το μέρος των συναδέλφων που είχε επηρεαστεί από τη Δ.Σ.Ε και ανησυχούσε, την πραγματικότητα που βίωνε τότε ο ηλεκτρολόγος με μια αγορά σε αναβρασμό, χωρίς χρόνο για χάσιμο και την ανάγκη να ενσωματωθούν αυτές οι αλλαγές σε λίγα απογεύματα, δίνοντας παράλληλα την αξία μιας πιστοποίησης από τον Ελληνικό οργανισμό τυποποίησης στην βεβαίωση παρακολούθησης των σεμιναρίων, χωρίς αυτά να αποτελέσουν εφαλτήριο για μεταγενέστερη αμφισβήτηση των γνώσεων και των ικανοτήτων των εργοληπτών ηλεκτρολόγων και βέβαια όλα αυτά, με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Αυτά, μαζί με πολλές επί μέρους διορθώσεις, κληθήκαμε να τα καταθέσουμε στο Υπουργείο Ανάπτυξης μαζί με το Πρότυπο, το οποίο έπρεπε να πλαισιώσουμε και με την περιγραφή της υπουργικής απόφασης η οποία θα αντικαθιστούσε τον Κ.Ε.Η.Ε, ενώ παράλληλα είχαμε συμφωνήσει να προσθέσουμε στην ίδια απόφαση την υποχρεωτικότητα της τοποθέτησης των RELAY Προστασίας «Διατάξεων διαφορικής προστασίας» και την θέσπιση της θεμελιακής γείωσης ως υποχρεωτικής για όλα τα νεοανεγειρόμενα κτίρια.

Σε εκείνες τις συνεδριάσεις, στις οποίες συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο κύριος Σακκάς από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ο κύριος Γ. Σαρρής και ο κύριος Φάκαρος, ένας εκ των συγγραφέων του Κ.Ε.Η.Ε συμμετείχε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ο Καθηγητής κ΄ Παπαδόπουλος, ο οποίος είχε καταθέσει σε έντονο ύφος την αντίθετη άποψη του για την υποχρεωτικότητα της θεμελιακής γείωσης, και του Relay και δε μας επέτρεπε να προχωρήσουμε σε μιά ομόφωνη τέτοια πρόταση.

Από τη μία λοιπόν οι επιστημονικές απόψεις των καθηγητών,  οι οποίοι καταθέτουν τα αποτελέσματα των ερευνών και της θεωρίας χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν την πραγματικότητα από τη δική μας σκοπιά και από την άλλη κάποιες αντίρροπες δυνάμεις οι οποίες ήθελαν πιο ελεύθερη την αγορά*,«έστησαν» μια Υπουργική απόφαση στο ΦΕΚ 470/5 Μαρτίου 2004, 6701σελ. Αρθρο 2, στο οποίο δεν υπήρχε αναφορά για το RELAY και με την προσθήκη στην κυριολεξία μιας φράσης, το «όπου αυτό απαιτείται»**, μπλέξανε τις γειώσεις προστασίας με αυτές της λειτουργίας και απέτρεψαν την υποχρεωτικότητα της εφαρμογής της.                                                                                  

Έτσι, οδήγησαν την θεσμοθέτηση της θεμελιακής γείωσης 2 χρόνια πίσω, αφού μετά από το θάνατο δύο συμπολιτών μας από επικίνδυνα σίδερα και ενός παιδιού από εγκληματική αμέλεια, ατυχήματα τα οποίωα θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν εφαρμοστεί τα προαναφερόμενα μέτρα προστασίας, ακολούθησε η υπουργική απόφαση του ΦΕΚ 1222/5 Σεπτεμβρίου 2006 σελ. 1641, που επικάλυψε το Πρότυπο HD384 και τα επέβαλε ως υποχρεωτικά, απαγορεύοντας παράλληλα ρητά τους διακόπτες που παρακάμπτουν διατάξεις προστασίας “by pass”.

Στις συνεδριάσεις που πραγματοποιήσαμε στον ΕΛ.Ο.Τ για να καταθέσουμε την πρόταση μας για το θέμα των ατυχημάτων, επαναδιατυπώθηκε η θεωρία για το ότι δεν θα πρέπει να επιβάλουμε υποχρεωτικότητες και αυτό επειδή η κάθε περίπτωση έργου είναι διαφορετική, όπως και οι λύσεις που μπορεί να δώσει ο κάθε τεχνικός διαφορετικές. Έγινε για πολλοστή φορά κουβέντα για το ανώτατο επιτρεπτό όριο της Ωμικής Αντίστασης μιας γείωσης σε ύψος απαράδεκτο, η οποία σε συνδυασμό με τη χρήση των RELAY όμως, θα ήταν «ικανή» να προστατέψει ικανοποιητικά τον χρήστη μιας Ηλεκτρικής Εγκατάστασης και όλα αυτά βέβαια, Αν το RELAY δεν είχε πάθει βλάβη.

Πως λοιπόν εγκρίθηκε η Θέσπιση της θεμελιακής γείωσης και των Relay προστασίας ως υποχρεωτικά με τόσες αντιρρήσεις; Στην προκειμένη περίπτωση, κατόπιν συνεννόησης, κάποιοι από τους συμμετέχοντες στην Τ.Ε. 82, λειτουργήσαμε συντεταγμένα ως ομάδα*** προς όφελος του κλάδου και σε συνδυασμό με το βάρος των απανωτών θανάτων από έλλειψη relay και ικανοποιητικής γείωσης, προωθήσαμε με επιτυχία την  αρχική μας πρόταση και επιτέλους η Ελλάδα υιοθέτησε την υποχρεωτικότητα των θεμελιακών γειώσεων και των RELAY προστασίας με όλα τους τα προβλήματα.****

Το πρώτο βήμα είχε γίνει, ο σπόρος είχε πέσει, τώρα έπρεπε να περιμένουμε όλη τη διαδικασία της αποδοχής, των σεμιναρίων, και κυρίως της προώθησης των αλλαγών αυτών στην κοινωνία μέχρι την ωρίμανση τους, για να πάμε στο επόμενο στάδιο, τους ελέγχους.

Μια νέα εποχή ξεκινούσε, μία εποχή όπου οι εγκαταστάσεις θα ήταν καλύτερες, ασφαλέστερες και οι συνάδελφοι θα απολάμβαναν τον κόπο τους.

Ήταν όμως έτσι;

 * Οι ενδείξεις έδειχναν τη ΔΕΗ

** Μία προσθήκη που είχα εντοπίσει και με τη βοήθεια συνεργάτη μου από τον ΕΛ.Ο.Τ το αφαιρέσαμε, αλλά στο τελικό χτένισμα του κειμένου το εντόπισε και το επανέφερε αγνοώντας μας ο αρμόδιος διευθυντής.

-Απόσπασμα από το ΦΕΚ-.

«Η θεμελιακή γείωση, όπως αυτή αναφέρεται στον νέο Πρότυπο, πρέπει να εφαρμόζεται ως βασική γείωση προστασίας και λειτουργίας, όπου αυτό απαιτείται».

-Απόσπασμα από την εναλλακτική μας πρόταση διατύπωσης-

«Η θεμελιακή γείωση, όπως αυτή αναφέρεται στον νέο Πρότυπο, πρέπει να εφαρμόζεται ως βασική γείωση προστασίας. Η θεμελιακή γείωση, μπορεί να  εφαρμόζεται και ως γείωση λειτουργίας».

*** Συνάδελφοι Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί από την Τεχνική επιτροπή του ΕΛ.Ο.Τ (Τ.Ε 82) τους οποίους πολύ θα ήθελα να ευχαριστήσω και να τους τιμήσω κάποια στιγμή δημόσια για τη συμπαράσταση και την προσφορά τους στον κλάδο.

    **** Αποσπάσματα από το εσωτερικό έγγραφο

• Σχετικά με το Άρθρο 4 «Θεμελιακή γείωση» προτείνουμε να ισχύσει υποχρεωτικά για όλες τις νέες οικοδομές, να απαλειφθεί δηλαδή η έκφραση «όπου απαιτείται».
• Σχετικά με το άρθρο 3 «Διατάξεις διαφορικού ρεύματος» θεωρούμε ότι η παράγραφος 1 και οι υποπαράγραφοι 1.1, 1.2 και 1.3  θα πρέπει να διορθωθούν ως εξής:

     

1. Καθίσταται υποχρεωτική η εγκατάσταση τουλάχιστον μιας διάταξης διαφορικού ρεύματος  στις ακόλουθες περιπτώσεις:

1.1 Στις νέες Ε.Η.Ε., ανεξάρτητα από το σύστημα γείωσης του δικτύου από το οποίο τροφοδοτούνται

1.2 Για τις παλαιές Ε.Η.Ε., εντός τριετίας από δημοσίευσης της παρούσας ρύθμισης.

Το περιβάλλον και οι αποφάσεις μου

Σε επίπεδο διεκδικήσεων η διοίκηση που παρέδωσε σε εμάς, πήγαινε καλά, "με κάποιο τρόπο", μέσα από διαφωνίες, μέσα από προσωπικές επιθέσεις, όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν ή  όποιο πρόβλημα χρόνιζε, έβρισκε λίγο πολύ το δρόμο του μέσα στα συμβούλια και κατόπιν σε όποιο αρμόδιο υπουργείο, ή άλλο φορέα έπρεπε να προωθηθεί. Αυτό το "με κάποιο τρόπο", δεν είναι άλλο από την αφοσίωση στις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων.

Εδώ πρέπει για μια ακόμα φορά, να τονίσω για όσους δεν το ήξεραν πριν την κρίση και για όσους δεν το κατάλαβαν με όσα έχουν ακούσει ή αντιμετωπίσει πλέον μέσα στην κρίση, ότι το Ελληνικό κράτος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Η δομή του, η πολυπλοκότητα και η αλληλοεπίδραση των νόμων, η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων και οι φοβικοί υπάλληλοι, ενίοτε οι τεμπέληδες υπάλληλοι και φυσικά οι επιρροές των Λόμπι άλλων εμπλεκομένων βαθμίδων στο επάγγελμά μας, δεν διευκόλυναν, πολύ περισσότερο δεν ευνοούσαν ούτε ευνοούν ακόμα και σήμερα, ούτε την επιχειρηματικότητα, ούτε την παράλληλη εξέλιξη του επαγγέλματός μας στην Ελλάδα, με την εξέλιξη του σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.

Σε επίπεδο επικοινωνίας.... να ήταν καλά τα ταχυδρομεία, αφού ακόμα και τα fax που είχε φροντίσει η ΠΟΣΕΗ να μοιράσει, υπολειτουργούσαν ειδικά στα μικρά σωματεία.

Σε επίπεδο εκπαίδευσης - κατάρτισης, ήμασταν στα σπάργανα, μόλις είχε αρχίσει να οργανώνεται η “δια βίου μάθηση” στην Ελλάδα και το ΚΕΚ της ΓΣΕΒΒΕ, στα πρώτα χρόνια τις πορείας του.

Σχεδόν τυπική η συμμετοχή στις Τεχνικές επιτροπές που εκσυγχρονίζουν το επάγγελμα και το εναρμονίζουν με την κοινοτική νομοθεσία, μια και οι συνάδελφοι που απάρτιζαν το Δ.Σ. της ΠΟΣΕΗ, παρόλη τη διάθεση και τη δυναμική παρουσία, δεν είχαν το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο (μη ξεχνάμε ότι ήταν η γενιά των μεγάλων πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων, χωρίς δωρεάν παιδεία), εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι  δεν υπήρχε από τότε πρόβλεψη στα οικονομικά (στις συνδρομές δηλαδή) για να συντηρήσει η ΠΟΣΕΗ έναν τεχνικό επιστημονικό σύμβουλο.

Οι κομματικές κόντρες κρατούσαν καλά, ευτυχώς όμως μία ήταν η παράταξη που ακολουθούσε κομματική γραμμή και αυτή δεν μπορούσε να διασπάσει τη συνοχή των υπολοίπων όταν επρόκειτο για την προαγωγή και επίλυση κλαδικών θεμάτων. Αυτή η συνοχή και η αποκοπή των παρατάξεων από τα κόμματα, ήρθε να επιβεβαιωθεί από την μετέπειτα συνεργασία τους σε ένα και μόνο ψηφοδέλτιο, το οποίο έστελνε και αυτό το μήνυμα του στους συναδέλφους.

Ενότητα σημαίνει αφοσίωση και δέσμευση στις συλλογικές αποφάσεις, ενιαίος αγώνας και επιμονή για την επίλυση των προβλημάτων και την προαγωγή του κλάδου. Αυτό ήταν το μήνυμα και το στηρίξαμε όλοι.

Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα πείσματα και ενίοτε οι Βεντέτες, δεν ήταν κάτι που υπήρχε στην “καθημερινή” ατζέντα, όμως υπήρχε. Παλιές φιλίες που μετατράπηκαν σε άσβεστο μίσος και προσπάθεια υπονόμευσης της πορείας των άλλοτε κολλητών, υπονόμευαν στην ουσία την πορεία της Ομοσπονδίας. Αυτή η υπονόμευση όμως δεν πέρναγε ούτε μπορεί να περάσει όσο η ενότητα είναι ισχυρή.

Αντιμετωπίζοντας λοιπόν αυτό το περιβάλλον, είχα ξεκάθαρη εικόνα για το τι πρέπει να κάνω και η πεποίθηση μου ήταν και συνεχίζει να είναι, ότι τα πάντα ξεκινούν από την παιδεία και την εκπαίδευση.

Η Βασική μου μέριμνα για το μέλλον είχε πλέον όνομα, είχε επικεφαλίδες, είχε στόχους, είχε αποφθέγματα.

Οργάνωση:

Οργάνωση στην εκπαίδευση, στην επικοινωνία, στη συμμετοχή για διεκδικήσεις, για εξέλιξη, για σύνδεση με την κοινωνία.

Αλλαγή τρόπου σκέψης:

Στα όργανα, στον κλάδο, στην κοινωνία

Αφοσίωση:

Στη λύση των προβλημάτων του κλάδου, στις αποφάσεις των οργάνων.

Δέσμευση:

Στο έργο που αναλαμβάνεις, στο λόγο που δίνεις.

Αυτοκριτική - Αυτογνωσία:

Το κύριο απόφθεγμα για εμένα, προέκυψε από ένα μάθημα, μάθημα που το πήρα τον πρώτο κιόλας χρόνο και αυτό ήταν η αποφυγή της “προκατάληψης της επιβεβαίωσης”.

Οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν, ότι όλοι οι Άνθρωποι έχουμε τάση να αποφεύγουμε κάθε διαφωνία.

“Ο εγκέφαλός μας σύμφωνα με το onmed, απεχθάνεται τις συγκρούσεις και κάνει τα πάντα για να τις αποφύγει! Για το λόγο αυτό, προτιμάμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που συμφωνούν με τον τρόπο σκέψης μας και ενισχύουν τις πεποιθήσεις μας.

Πρόκειται για τη λεγόμενη «προκατάληψη της επιβεβαίωσης», η οποία μας κάνει να αναζητούμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τις απόψεις μας. Αντιθέτως, απορρίπτουμε αυτόματα τις πληροφορίες που τις καταρρίπτουν”

Ο στόχος λοιπόν δε θα πρέπει να είναι να αναζητά κανείς επιχειρήματα που τον επιβεβαιώνουν, αλλά το αν οι σκέψεις του, ή οι προτάσεις του μπορούν να σταθούν στο περιβάλλον για το οποίο προορίζονται.

Ο στόχος θα πρέπει να είναι να ακούς και να μην απορρίπτεις την αντίθετη άποψη αν δεν τεκμηριώσεις το “θεωρούμενο λάθος”, εξάλλου η λύση μπορεί να βρίσκεται και κάπου στη μέση.

Το Όραμα

     Πέρασαν έξι χρόνια από την πρώτη μου επαφή με το συνδικαλιστικό χώρο και το μόνο που είχα, ήταν περιφερειακά συμμετοχή στα κοινά των Ηλεκτρολόγων, (κάποιες δημοσιεύσεις και κάποιες επαφές με συναδέλφους), αλλά αποτελέσματα μηδέν, αντίθετα η κατάσταση όσο περνούσε ο καιρός εκτραχυνόταν, έτσι το 1999 αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ με πιο ενεργό ρόλο.

Ονειρευόμουν ένα κλάδο δομημένο κάτω από ένα τρόπο εργασίας, αυτόν που ορίζουν τα πρότυπα και οι άγραφοι κανόνες της τέχνης και της τεχνικής, ένα κλάδο που θα προσφέρει ασφάλεια και ποιότητα στον καταναλωτή, ένα κλάδο που θα πληρώνεται γι αυτό που προσφέρει χωρίς να είναι αναγκασμένος να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα άρα και στην ασφάλεια για να βγει το μεροκάματο, ένα κλάδο που θα ανακτούσε τη χαμένη εκτίμηση των συμπολιτών του.

Δούλεψα για την πρόοδο του επαγγέλματος μέσα από το Δ.Σ. του σωματείου μου για τρία χρόνια 1999-2002 κάνοντας διαρκώς προτάσεις για βελτίωση των συνθηκών του επαγγέλματος χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα αφού η κομματική γραμμή των Διοικούντων του σωματείου, μου επέβαλε τη σιωπή την άρνηση και την αντίδραση ως μόνη… (δράση;) Του σωματείου αυτού.

Το Φθινόπωρο του 1999 στις 7 Σεπτέμβρη η Αθήνα χτυπήθηκε από το σεισμό των 6 Ρίχτερ ο οποίος έφερε 147 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και αχρήστευσε πάρα πολλά κτίρια, αυτό με ευαισθητοποίησε και κάλεσα άμεσα τον τότε Πρόεδρο του ΣΕΗΕΑ να οργανώσει τη βοήθεια του κλάδου προς τους πληγέντες,  μετά όμως την αρνητική απάντηση που πήρα από τη Διοίκηση του ΣΕΗΕΑ, κάλεσα τον Τ. Πρόεδρο της ομοσπονδίας Ν. Αντζινά και εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα, κινητοποίησε την ΠΟΣΕΗ και έτσι στήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός που περιείχε προσφορά εργασίας από αρκετά Σωματεία (Πειραιάς, ΣΕΚΗΑ, Κρήτη, Πελλοπόνησος) και αρκετά άλλα, καθώς και υλικό από το Συνεταιρισμό ΣΕΗΛΕ.

Η προσφορά αυτή προς τους συνανθρώπους μας έφτασε δια στόματος της τότε υπουργού Β. Παπανδρέου στη Βουλή των Ελλήνων και δημόσια στο σώμα η υπουργός ευχαρίστησε τους Ηλεκτρολόγους γι αυτήν την κοινωνική προσφορά*.                                                                           

Βλέποντας το πώς μπορούν να βρουν εύφορο έδαφος οι ιδέες αν δεν τις πνίξει κάποιος, κατάλαβα ότι η μόνη λύση για να βρουν ανοιχτά αυτιά οι ιδέες μου, ήταν η συμμετοχή μου στο δευτεροβάθμιο μας όργανο, την ΠΟΣΕΗ, σε αυτό τον στόχο με βοήθησαν αρχικά οι φίλοι και συνάδελφοι που μαζί δουλεύαμε στο Σωματείο μας και κατόπιν και όλοι οι υπόλοιποι που γνώρισα εκεί τους και οποίους ευχαριστώ γι αυτήν την εμπιστοσύνη.

Στις Εκλογές της 19^ης  Μαϊου 2002, εκλέγομαι στο Δ.Σ της ΠΟΣΕΗ και την επόμενη ημέρα στη συνεδρίαση «σύστασης σε σώμα» οι συνάδελφοι μου εμπιστεύονται τη θέση του Β΄Αντιπροέδρου, μία θέση ιδιαίτερα τιμητική και ιδιαίτερα βαρύνουσα σε ευθύνες** για την οποία ήμουν έτοιμος να εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις και με συγκεκριμένους αμετακίνητους στόχους τους οποίους είχα καταθέσει ήδη την προηγούμενη των εκλογών στις 18 Μάη στην Εκλογοαπολογιστική μας συνέλευση στη Γλυφάδα***, θέσεις και προτάσεις, κάποιες εκ των οποίων είναι ήδη υλοποιημένες ενώ άλλες προχωρούν ακόμα προς υλοποίηση ακολουθώντας τον επίπονο δρόμο της ωρίμανσης που περνάει μέσα από τη σκέψη, τη γνώση, τον εξοπλισμό, την καθημερινή τριβή με τους συναδέλφους και βέβαια μέσα από την ιδιαίτερα επίπονη ωρίμανση και τον απελπιστικά αργό χρόνο αντίδρασης του κρατικού μηχανισμού.

   * Η κοινωνική προσφορά όπως λένε και οι επικοινωνιολόγοι/διαφημιστές, είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο για όσους έχουν να πουν ή να πουλήσουν κάτι και εμείς θέλουμε να κάνουμε και τα δύο στην αγορά.

  ** Η Θέση του Β΄ Αντιπροέδρου έχει ιδιαίτερη σημασία όταν απουσιάζει ο Πρόεδρος ή ο Α΄ Αντιπρόεδρος και στα χρόνια που ήμουν σε αυτή τη θέση, ο Πρόεδρος και Α΄ Αντιπρόεδρος ήταν από την Περιφέρεια.

*** «Ακολουθούν Τμήματα Πρακτικών εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης 18 Μάη 2002.»

Γιατί ασχολήθηκα με το συνδικαλισμό*

         Το 1990 απέκτησα κι εγώ το δικαίωμα να δώσω εξετάσεις για να πάρω τη δική μου άδεια και δεν έχασα καθόλου καιρό.

Ήμουν μόλις 24^ων Ετών με 7 χρόνια πραγματική προϋπηρεσία στο επάγγελμα και μόλις 1 χρόνο αποδεδειγμένη με ασφάλιση ως αδειούχος βοηθός Ηλεκτροτεχνίτη, (που να βρούμε και τότε ένσημα) και μπορούσα να δουλέψω μόνος μου, το 1991 παρέδωσα 45 διαμερίσματα σε 7 Πολυκατοικίες, χώρια τις μικροδουλειές.

Και ποιος ήταν ο οικονομικός απολογισμός;

Ένα καλό μεροκάματο και τίποτε άλλο.

Αυτό με ταρακούνησε από την αρχή κιόλας της Σταδιοδρομίας μου, είχα γίνει ένας καλός Τεχνικός, αλλά δεν ήξερα τίποτα από επιχειρήσεις, από προσφορές, παζάρια, εφορίες, ΙΚΑ ΤΕΒΕ, έκτακτες εισφορές, ΦΠΑ  και άλλα τινά που πρέπει να έχει σταθμίσει όποιος βγαίνει από το σχολείο ή τη μισθωτή εργασία και μπαίνει στην Επιχειρηματικότητα.

Είχα βρεθεί σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον το οποίο ευνοούσε τους έχοντες, χωρίς κανέναν κανόνα ικανό να στηρίξει τους μικρούς ή τους Νέους επαγγελματίες, ένα περιβάλλον στο οποίο ήδη είχε χαθεί η μπάλα, περιβάλλον στο οποίο το Κράτος είχε “ρίξει” (άθελα του άραγε;) πολύ κόσμο -για να ρίξει τις τιμές λέω εγώ-.

Αυτή η χωρίς ουσιαστικούς όρους αδειοδότηση είχε ήδη κάνει τη ζημιά της.

Αυτή η κατάσταση με έκανε να αναζητήσω επαφή με τους υπόλοιπους συναδέλφους, ήθελα να τους μαζέψω, να τους φωνάξω και να πω.... τι κάνουμε; Που το πάμε; Γιατί αυτό το καταπληκτικό επάγγελμα καταστρέφεται από την κακή οικονομική Πολιτική η οποία φέρνει την επιπόλαια δουλειά, το κακό υλικό και εν τέλει υποβαθμίζει και το αποτέλεσμα της δουλειάς ανακυκλώνοντας σε απαράδεκτα χαμηλά όρια  το συνολικό Βιοτικό επίπεδο του Ηλεκτρολόγου.

Τότε ασχολήθηκα για πρώτη φορά με το Συνδικαλισμό στο επάγγελμά μας, τότε ζήτησα από το Σωματείο που είχα γραφτεί, τον -Σ.Ε.Η.Ε.Α-, να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, ζήτησα βοήθεια στην κοστολόγηση, ζήτησα να μάθω αν υπάρχουν τιμοκατάλογοι ή άλλα βοηθήματα και πήρα μια στρυφνή-στεγνή απάντηση, «δεν μπορούμε να επέμβουμε σε θέματα τιμών».

Το να μη χειραγωγούμε την αγορά είναι απόλυτα σωστό, δεν πρέπει να βάζουμε πλαφόν στις τιμές, πρέπει όμως και είμαστε υποχρεωμένοι, να μαθαίνουμε στους νέους και σε όσους νοιώθουν ότι δεν έχουν μάθει, το πώς θα πρέπει να κοστολογούν, το ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους στον εργαζόμενο, στο κράτος κλπ, έτσι ώστε να γνωρίζουν ποια θα είναι τα μακροοικονομικά αποτελέσματα της επιχείρησής τους με μια κακή διαχείριση και ποια με μία καλή, να τους εξηγήσουμε ότι το να δουλεύουν για ένα πενιχρό μεροκάματο, όχι μόνο δε σε βγάζει πουθενά σε ατομικό επίπεδο, αλλά είναι και ο κύριος λόγος που υποβαθμίζεται συνολικά το επάγγελμα.

Αφού πήρα την αρνητική απάντηση, ζήτησα με όλη μου την Νεανική ορμή και την αφέλεια μια λίστα με τα ονόματα των συναδέλφων, έτσι ώστε να κάνω προσωπική επαφή μαζί τους, μπας και μπορέσουμε να βρούμε κάποια λύση στον αθέμιτο ανταγωνισμό. Και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική.

Η απάντηση ήταν ότι ονόματα δίνουν μόνο σε όσους είναι υποψήφιοι για το Δ.Σ. έτσι ώστε να μην διαρρέουν τα στοιχεία των Ηλεκτρολόγων σε εταιρείες για διαφημιστικούς σκοπούς, (εμένα περίμεναν οι εταιρείες), μήπως όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά το ότι δεν θελαν άλλους στα πόδια τους;

Και βέβαια αυτή ήταν η αφορμή το 1993 να δηλώσω υποψηφιότητα πρώτη φορά** για το Δ.Σ. του Σ.Ε.Η.Ε.Α ως ανεξάρτητος και έτσι να αποκτήσω το Μητρώο με τα τηλέφωνα των συναδέλφων.                                                          

  *  Επειδή ο συνδικαλισμός έχει λοιδορηθεί και έχει συνδεθεί με αρπαχτές και καρέκλες πλουμιστές,  θέλω να διευκρινίσω ότι στον κλάδο μας ο συνδικαλιστής δεν αμείβεται ούτε για το χρόνο που αφιερώνει, ούτε πολλές φορές και για διάφορα έξοδα που προκύπτουν.

 

** Την υποψηφιότητα την απέσυρα αμέσως μετά την παραλαβή του Μητρώου.