Το περιβάλλον και οι αποφάσεις μου

Σε επίπεδο διεκδικήσεων η διοίκηση που παρέδωσε σε εμάς, πήγαινε καλά, "με κάποιο τρόπο", μέσα από διαφωνίες, μέσα από προσωπικές επιθέσεις, όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν ή  όποιο πρόβλημα χρόνιζε, έβρισκε λίγο πολύ το δρόμο του μέσα στα συμβούλια και κατόπιν σε όποιο αρμόδιο υπουργείο, ή άλλο φορέα έπρεπε να προωθηθεί. Αυτό το "με κάποιο τρόπο", δεν είναι άλλο από την αφοσίωση στις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων.

Εδώ πρέπει για μια ακόμα φορά, να τονίσω για όσους δεν το ήξεραν πριν την κρίση και για όσους δεν το κατάλαβαν με όσα έχουν ακούσει ή αντιμετωπίσει πλέον μέσα στην κρίση, ότι το Ελληνικό κράτος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Η δομή του, η πολυπλοκότητα και η αλληλοεπίδραση των νόμων, η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων και οι φοβικοί υπάλληλοι, ενίοτε οι τεμπέληδες υπάλληλοι και φυσικά οι επιρροές των Λόμπι άλλων εμπλεκομένων βαθμίδων στο επάγγελμά μας, δεν διευκόλυναν, πολύ περισσότερο δεν ευνοούσαν ούτε ευνοούν ακόμα και σήμερα, ούτε την επιχειρηματικότητα, ούτε την παράλληλη εξέλιξη του επαγγέλματός μας στην Ελλάδα, με την εξέλιξη του σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.

Σε επίπεδο επικοινωνίας.... να ήταν καλά τα ταχυδρομεία, αφού ακόμα και τα fax που είχε φροντίσει η ΠΟΣΕΗ να μοιράσει, υπολειτουργούσαν ειδικά στα μικρά σωματεία.

Σε επίπεδο εκπαίδευσης - κατάρτισης, ήμασταν στα σπάργανα, μόλις είχε αρχίσει να οργανώνεται η “δια βίου μάθηση” στην Ελλάδα και το ΚΕΚ της ΓΣΕΒΒΕ, στα πρώτα χρόνια τις πορείας του.

Σχεδόν τυπική η συμμετοχή στις Τεχνικές επιτροπές που εκσυγχρονίζουν το επάγγελμα και το εναρμονίζουν με την κοινοτική νομοθεσία, μια και οι συνάδελφοι που απάρτιζαν το Δ.Σ. της ΠΟΣΕΗ, παρόλη τη διάθεση και τη δυναμική παρουσία, δεν είχαν το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο (μη ξεχνάμε ότι ήταν η γενιά των μεγάλων πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων, χωρίς δωρεάν παιδεία), εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι  δεν υπήρχε από τότε πρόβλεψη στα οικονομικά (στις συνδρομές δηλαδή) για να συντηρήσει η ΠΟΣΕΗ έναν τεχνικό επιστημονικό σύμβουλο.

Οι κομματικές κόντρες κρατούσαν καλά, ευτυχώς όμως μία ήταν η παράταξη που ακολουθούσε κομματική γραμμή και αυτή δεν μπορούσε να διασπάσει τη συνοχή των υπολοίπων όταν επρόκειτο για την προαγωγή και επίλυση κλαδικών θεμάτων. Αυτή η συνοχή και η αποκοπή των παρατάξεων από τα κόμματα, ήρθε να επιβεβαιωθεί από την μετέπειτα συνεργασία τους σε ένα και μόνο ψηφοδέλτιο, το οποίο έστελνε και αυτό το μήνυμα του στους συναδέλφους.

Ενότητα σημαίνει αφοσίωση και δέσμευση στις συλλογικές αποφάσεις, ενιαίος αγώνας και επιμονή για την επίλυση των προβλημάτων και την προαγωγή του κλάδου. Αυτό ήταν το μήνυμα και το στηρίξαμε όλοι.

Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα πείσματα και ενίοτε οι Βεντέτες, δεν ήταν κάτι που υπήρχε στην “καθημερινή” ατζέντα, όμως υπήρχε. Παλιές φιλίες που μετατράπηκαν σε άσβεστο μίσος και προσπάθεια υπονόμευσης της πορείας των άλλοτε κολλητών, υπονόμευαν στην ουσία την πορεία της Ομοσπονδίας. Αυτή η υπονόμευση όμως δεν πέρναγε ούτε μπορεί να περάσει όσο η ενότητα είναι ισχυρή.

Αντιμετωπίζοντας λοιπόν αυτό το περιβάλλον, είχα ξεκάθαρη εικόνα για το τι πρέπει να κάνω και η πεποίθηση μου ήταν και συνεχίζει να είναι, ότι τα πάντα ξεκινούν από την παιδεία και την εκπαίδευση.

Η Βασική μου μέριμνα για το μέλλον είχε πλέον όνομα, είχε επικεφαλίδες, είχε στόχους, είχε αποφθέγματα.

Οργάνωση:

Οργάνωση στην εκπαίδευση, στην επικοινωνία, στη συμμετοχή για διεκδικήσεις, για εξέλιξη, για σύνδεση με την κοινωνία.

Αλλαγή τρόπου σκέψης:

Στα όργανα, στον κλάδο, στην κοινωνία

Αφοσίωση:

Στη λύση των προβλημάτων του κλάδου, στις αποφάσεις των οργάνων.

Δέσμευση:

Στο έργο που αναλαμβάνεις, στο λόγο που δίνεις.

Αυτοκριτική - Αυτογνωσία:

Το κύριο απόφθεγμα για εμένα, προέκυψε από ένα μάθημα, μάθημα που το πήρα τον πρώτο κιόλας χρόνο και αυτό ήταν η αποφυγή της “προκατάληψης της επιβεβαίωσης”.

Οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν, ότι όλοι οι Άνθρωποι έχουμε τάση να αποφεύγουμε κάθε διαφωνία.

“Ο εγκέφαλός μας σύμφωνα με το onmed, απεχθάνεται τις συγκρούσεις και κάνει τα πάντα για να τις αποφύγει! Για το λόγο αυτό, προτιμάμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που συμφωνούν με τον τρόπο σκέψης μας και ενισχύουν τις πεποιθήσεις μας.

Πρόκειται για τη λεγόμενη «προκατάληψη της επιβεβαίωσης», η οποία μας κάνει να αναζητούμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τις απόψεις μας. Αντιθέτως, απορρίπτουμε αυτόματα τις πληροφορίες που τις καταρρίπτουν”

Ο στόχος λοιπόν δε θα πρέπει να είναι να αναζητά κανείς επιχειρήματα που τον επιβεβαιώνουν, αλλά το αν οι σκέψεις του, ή οι προτάσεις του μπορούν να σταθούν στο περιβάλλον για το οποίο προορίζονται.

Ο στόχος θα πρέπει να είναι να ακούς και να μην απορρίπτεις την αντίθετη άποψη αν δεν τεκμηριώσεις το “θεωρούμενο λάθος”, εξάλλου η λύση μπορεί να βρίσκεται και κάπου στη μέση.