Το Όραμα

     Πέρασαν έξι χρόνια από την πρώτη μου επαφή με το συνδικαλιστικό χώρο και το μόνο που είχα, ήταν περιφερειακά συμμετοχή στα κοινά των Ηλεκτρολόγων, (κάποιες δημοσιεύσεις και κάποιες επαφές με συναδέλφους), αλλά αποτελέσματα μηδέν, αντίθετα η κατάσταση όσο περνούσε ο καιρός εκτραχυνόταν, έτσι το 1999 αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ με πιο ενεργό ρόλο.

Ονειρευόμουν ένα κλάδο δομημένο κάτω από ένα τρόπο εργασίας, αυτόν που ορίζουν τα πρότυπα και οι άγραφοι κανόνες της τέχνης και της τεχνικής, ένα κλάδο που θα προσφέρει ασφάλεια και ποιότητα στον καταναλωτή, ένα κλάδο που θα πληρώνεται γι αυτό που προσφέρει χωρίς να είναι αναγκασμένος να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα άρα και στην ασφάλεια για να βγει το μεροκάματο, ένα κλάδο που θα ανακτούσε τη χαμένη εκτίμηση των συμπολιτών του.

Δούλεψα για την πρόοδο του επαγγέλματος μέσα από το Δ.Σ. του σωματείου μου για τρία χρόνια 1999-2002 κάνοντας διαρκώς προτάσεις για βελτίωση των συνθηκών του επαγγέλματος χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα αφού η κομματική γραμμή των Διοικούντων του σωματείου, μου επέβαλε τη σιωπή την άρνηση και την αντίδραση ως μόνη… (δράση;) Του σωματείου αυτού.

Το Φθινόπωρο του 1999 στις 7 Σεπτέμβρη η Αθήνα χτυπήθηκε από το σεισμό των 6 Ρίχτερ ο οποίος έφερε 147 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και αχρήστευσε πάρα πολλά κτίρια, αυτό με ευαισθητοποίησε και κάλεσα άμεσα τον τότε Πρόεδρο του ΣΕΗΕΑ να οργανώσει τη βοήθεια του κλάδου προς τους πληγέντες,  μετά όμως την αρνητική απάντηση που πήρα από τη Διοίκηση του ΣΕΗΕΑ, κάλεσα τον Τ. Πρόεδρο της ομοσπονδίας Ν. Αντζινά και εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα, κινητοποίησε την ΠΟΣΕΗ και έτσι στήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός που περιείχε προσφορά εργασίας από αρκετά Σωματεία (Πειραιάς, ΣΕΚΗΑ, Κρήτη, Πελλοπόνησος) και αρκετά άλλα, καθώς και υλικό από το Συνεταιρισμό ΣΕΗΛΕ.

Η προσφορά αυτή προς τους συνανθρώπους μας έφτασε δια στόματος της τότε υπουργού Β. Παπανδρέου στη Βουλή των Ελλήνων και δημόσια στο σώμα η υπουργός ευχαρίστησε τους Ηλεκτρολόγους γι αυτήν την κοινωνική προσφορά*.                                                                           

Βλέποντας το πώς μπορούν να βρουν εύφορο έδαφος οι ιδέες αν δεν τις πνίξει κάποιος, κατάλαβα ότι η μόνη λύση για να βρουν ανοιχτά αυτιά οι ιδέες μου, ήταν η συμμετοχή μου στο δευτεροβάθμιο μας όργανο, την ΠΟΣΕΗ, σε αυτό τον στόχο με βοήθησαν αρχικά οι φίλοι και συνάδελφοι που μαζί δουλεύαμε στο Σωματείο μας και κατόπιν και όλοι οι υπόλοιποι που γνώρισα εκεί τους και οποίους ευχαριστώ γι αυτήν την εμπιστοσύνη.

Στις Εκλογές της 19^ης  Μαϊου 2002, εκλέγομαι στο Δ.Σ της ΠΟΣΕΗ και την επόμενη ημέρα στη συνεδρίαση «σύστασης σε σώμα» οι συνάδελφοι μου εμπιστεύονται τη θέση του Β΄Αντιπροέδρου, μία θέση ιδιαίτερα τιμητική και ιδιαίτερα βαρύνουσα σε ευθύνες** για την οποία ήμουν έτοιμος να εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις και με συγκεκριμένους αμετακίνητους στόχους τους οποίους είχα καταθέσει ήδη την προηγούμενη των εκλογών στις 18 Μάη στην Εκλογοαπολογιστική μας συνέλευση στη Γλυφάδα***, θέσεις και προτάσεις, κάποιες εκ των οποίων είναι ήδη υλοποιημένες ενώ άλλες προχωρούν ακόμα προς υλοποίηση ακολουθώντας τον επίπονο δρόμο της ωρίμανσης που περνάει μέσα από τη σκέψη, τη γνώση, τον εξοπλισμό, την καθημερινή τριβή με τους συναδέλφους και βέβαια μέσα από την ιδιαίτερα επίπονη ωρίμανση και τον απελπιστικά αργό χρόνο αντίδρασης του κρατικού μηχανισμού.

   * Η κοινωνική προσφορά όπως λένε και οι επικοινωνιολόγοι/διαφημιστές, είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο για όσους έχουν να πουν ή να πουλήσουν κάτι και εμείς θέλουμε να κάνουμε και τα δύο στην αγορά.

  ** Η Θέση του Β΄ Αντιπροέδρου έχει ιδιαίτερη σημασία όταν απουσιάζει ο Πρόεδρος ή ο Α΄ Αντιπρόεδρος και στα χρόνια που ήμουν σε αυτή τη θέση, ο Πρόεδρος και Α΄ Αντιπρόεδρος ήταν από την Περιφέρεια.

*** «Ακολουθούν Τμήματα Πρακτικών εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης 18 Μάη 2002.»