Το Όραμα

     Πέρασαν έξι χρόνια από την πρώτη μου επαφή με το συνδικαλιστικό χώρο και το μόνο που είχα, ήταν περιφερειακά συμμετοχή στα κοινά των Ηλεκτρολόγων, (κάποιες δημοσιεύσεις και κάποιες επαφές με συναδέλφους), αλλά αποτελέσματα μηδέν, αντίθετα η κατάσταση όσο περνούσε ο καιρός εκτραχυνόταν, έτσι το 1999 αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ με πιο ενεργό ρόλο.

Ονειρευόμουν ένα κλάδο δομημένο κάτω από ένα τρόπο εργασίας, αυτόν που ορίζουν τα πρότυπα και οι άγραφοι κανόνες της τέχνης και της τεχνικής, ένα κλάδο που θα προσφέρει ασφάλεια και ποιότητα στον καταναλωτή, ένα κλάδο που θα πληρώνεται γι αυτό που προσφέρει χωρίς να είναι αναγκασμένος να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα άρα και στην ασφάλεια για να βγει το μεροκάματο, ένα κλάδο που θα ανακτούσε τη χαμένη εκτίμηση των συμπολιτών του.

Δούλεψα για την πρόοδο του επαγγέλματος μέσα από το Δ.Σ. του σωματείου μου για τρία χρόνια 1999-2002 κάνοντας διαρκώς προτάσεις για βελτίωση των συνθηκών του επαγγέλματος χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα αφού η κομματική γραμμή των Διοικούντων του σωματείου, μου επέβαλε τη σιωπή την άρνηση και την αντίδραση ως μόνη… (δράση;) Του σωματείου αυτού.

Το Φθινόπωρο του 1999 στις 7 Σεπτέμβρη η Αθήνα χτυπήθηκε από το σεισμό των 6 Ρίχτερ ο οποίος έφερε 147 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και αχρήστευσε πάρα πολλά κτίρια, αυτό με ευαισθητοποίησε και κάλεσα άμεσα τον τότε Πρόεδρο του ΣΕΗΕΑ να οργανώσει τη βοήθεια του κλάδου προς τους πληγέντες,  μετά όμως την αρνητική απάντηση που πήρα από τη Διοίκηση του ΣΕΗΕΑ, κάλεσα τον Τ. Πρόεδρο της ομοσπονδίας Ν. Αντζινά και εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα, κινητοποίησε την ΠΟΣΕΗ και έτσι στήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός που περιείχε προσφορά εργασίας από αρκετά Σωματεία (Πειραιάς, ΣΕΚΗΑ, Κρήτη, Πελλοπόνησος) και αρκετά άλλα, καθώς και υλικό από το Συνεταιρισμό ΣΕΗΛΕ.

Η προσφορά αυτή προς τους συνανθρώπους μας έφτασε δια στόματος της τότε υπουργού Β. Παπανδρέου στη Βουλή των Ελλήνων και δημόσια στο σώμα η υπουργός ευχαρίστησε τους Ηλεκτρολόγους γι αυτήν την κοινωνική προσφορά*.                                                                           

Βλέποντας το πώς μπορούν να βρουν εύφορο έδαφος οι ιδέες αν δεν τις πνίξει κάποιος, κατάλαβα ότι η μόνη λύση για να βρουν ανοιχτά αυτιά οι ιδέες μου, ήταν η συμμετοχή μου στο δευτεροβάθμιο μας όργανο, την ΠΟΣΕΗ, σε αυτό τον στόχο με βοήθησαν αρχικά οι φίλοι και συνάδελφοι που μαζί δουλεύαμε στο Σωματείο μας και κατόπιν και όλοι οι υπόλοιποι που γνώρισα εκεί τους και οποίους ευχαριστώ γι αυτήν την εμπιστοσύνη.

Στις Εκλογές της 19^ης  Μαϊου 2002, εκλέγομαι στο Δ.Σ της ΠΟΣΕΗ και την επόμενη ημέρα στη συνεδρίαση «σύστασης σε σώμα» οι συνάδελφοι μου εμπιστεύονται τη θέση του Β΄Αντιπροέδρου, μία θέση ιδιαίτερα τιμητική και ιδιαίτερα βαρύνουσα σε ευθύνες** για την οποία ήμουν έτοιμος να εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις και με συγκεκριμένους αμετακίνητους στόχους τους οποίους είχα καταθέσει ήδη την προηγούμενη των εκλογών στις 18 Μάη στην Εκλογοαπολογιστική μας συνέλευση στη Γλυφάδα***, θέσεις και προτάσεις, κάποιες εκ των οποίων είναι ήδη υλοποιημένες ενώ άλλες προχωρούν ακόμα προς υλοποίηση ακολουθώντας τον επίπονο δρόμο της ωρίμανσης που περνάει μέσα από τη σκέψη, τη γνώση, τον εξοπλισμό, την καθημερινή τριβή με τους συναδέλφους και βέβαια μέσα από την ιδιαίτερα επίπονη ωρίμανση και τον απελπιστικά αργό χρόνο αντίδρασης του κρατικού μηχανισμού.

   * Η κοινωνική προσφορά όπως λένε και οι επικοινωνιολόγοι/διαφημιστές, είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο για όσους έχουν να πουν ή να πουλήσουν κάτι και εμείς θέλουμε να κάνουμε και τα δύο στην αγορά.

  ** Η Θέση του Β΄ Αντιπροέδρου έχει ιδιαίτερη σημασία όταν απουσιάζει ο Πρόεδρος ή ο Α΄ Αντιπρόεδρος και στα χρόνια που ήμουν σε αυτή τη θέση, ο Πρόεδρος και Α΄ Αντιπρόεδρος ήταν από την Περιφέρεια.

*** «Ακολουθούν Τμήματα Πρακτικών εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης 18 Μάη 2002.»

Γιατί ασχολήθηκα με το συνδικαλισμό*

         Το 1990 απέκτησα κι εγώ το δικαίωμα να δώσω εξετάσεις για να πάρω τη δική μου άδεια και δεν έχασα καθόλου καιρό.

Ήμουν μόλις 24^ων Ετών με 7 χρόνια πραγματική προϋπηρεσία στο επάγγελμα και μόλις 1 χρόνο αποδεδειγμένη με ασφάλιση ως αδειούχος βοηθός Ηλεκτροτεχνίτη, (που να βρούμε και τότε ένσημα) και μπορούσα να δουλέψω μόνος μου, το 1991 παρέδωσα 45 διαμερίσματα σε 7 Πολυκατοικίες, χώρια τις μικροδουλειές.

Και ποιος ήταν ο οικονομικός απολογισμός;

Ένα καλό μεροκάματο και τίποτε άλλο.

Αυτό με ταρακούνησε από την αρχή κιόλας της Σταδιοδρομίας μου, είχα γίνει ένας καλός Τεχνικός, αλλά δεν ήξερα τίποτα από επιχειρήσεις, από προσφορές, παζάρια, εφορίες, ΙΚΑ ΤΕΒΕ, έκτακτες εισφορές, ΦΠΑ  και άλλα τινά που πρέπει να έχει σταθμίσει όποιος βγαίνει από το σχολείο ή τη μισθωτή εργασία και μπαίνει στην Επιχειρηματικότητα.

Είχα βρεθεί σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον το οποίο ευνοούσε τους έχοντες, χωρίς κανέναν κανόνα ικανό να στηρίξει τους μικρούς ή τους Νέους επαγγελματίες, ένα περιβάλλον στο οποίο ήδη είχε χαθεί η μπάλα, περιβάλλον στο οποίο το Κράτος είχε “ρίξει” (άθελα του άραγε;) πολύ κόσμο -για να ρίξει τις τιμές λέω εγώ-.

Αυτή η χωρίς ουσιαστικούς όρους αδειοδότηση είχε ήδη κάνει τη ζημιά της.

Αυτή η κατάσταση με έκανε να αναζητήσω επαφή με τους υπόλοιπους συναδέλφους, ήθελα να τους μαζέψω, να τους φωνάξω και να πω.... τι κάνουμε; Που το πάμε; Γιατί αυτό το καταπληκτικό επάγγελμα καταστρέφεται από την κακή οικονομική Πολιτική η οποία φέρνει την επιπόλαια δουλειά, το κακό υλικό και εν τέλει υποβαθμίζει και το αποτέλεσμα της δουλειάς ανακυκλώνοντας σε απαράδεκτα χαμηλά όρια  το συνολικό Βιοτικό επίπεδο του Ηλεκτρολόγου.

Τότε ασχολήθηκα για πρώτη φορά με το Συνδικαλισμό στο επάγγελμά μας, τότε ζήτησα από το Σωματείο που είχα γραφτεί, τον -Σ.Ε.Η.Ε.Α-, να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, ζήτησα βοήθεια στην κοστολόγηση, ζήτησα να μάθω αν υπάρχουν τιμοκατάλογοι ή άλλα βοηθήματα και πήρα μια στρυφνή-στεγνή απάντηση, «δεν μπορούμε να επέμβουμε σε θέματα τιμών».

Το να μη χειραγωγούμε την αγορά είναι απόλυτα σωστό, δεν πρέπει να βάζουμε πλαφόν στις τιμές, πρέπει όμως και είμαστε υποχρεωμένοι, να μαθαίνουμε στους νέους και σε όσους νοιώθουν ότι δεν έχουν μάθει, το πώς θα πρέπει να κοστολογούν, το ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους στον εργαζόμενο, στο κράτος κλπ, έτσι ώστε να γνωρίζουν ποια θα είναι τα μακροοικονομικά αποτελέσματα της επιχείρησής τους με μια κακή διαχείριση και ποια με μία καλή, να τους εξηγήσουμε ότι το να δουλεύουν για ένα πενιχρό μεροκάματο, όχι μόνο δε σε βγάζει πουθενά σε ατομικό επίπεδο, αλλά είναι και ο κύριος λόγος που υποβαθμίζεται συνολικά το επάγγελμα.

Αφού πήρα την αρνητική απάντηση, ζήτησα με όλη μου την Νεανική ορμή και την αφέλεια μια λίστα με τα ονόματα των συναδέλφων, έτσι ώστε να κάνω προσωπική επαφή μαζί τους, μπας και μπορέσουμε να βρούμε κάποια λύση στον αθέμιτο ανταγωνισμό. Και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική.

Η απάντηση ήταν ότι ονόματα δίνουν μόνο σε όσους είναι υποψήφιοι για το Δ.Σ. έτσι ώστε να μην διαρρέουν τα στοιχεία των Ηλεκτρολόγων σε εταιρείες για διαφημιστικούς σκοπούς, (εμένα περίμεναν οι εταιρείες), μήπως όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά το ότι δεν θελαν άλλους στα πόδια τους;

Και βέβαια αυτή ήταν η αφορμή το 1993 να δηλώσω υποψηφιότητα πρώτη φορά** για το Δ.Σ. του Σ.Ε.Η.Ε.Α ως ανεξάρτητος και έτσι να αποκτήσω το Μητρώο με τα τηλέφωνα των συναδέλφων.                                                          

  *  Επειδή ο συνδικαλισμός έχει λοιδορηθεί και έχει συνδεθεί με αρπαχτές και καρέκλες πλουμιστές,  θέλω να διευκρινίσω ότι στον κλάδο μας ο συνδικαλιστής δεν αμείβεται ούτε για το χρόνο που αφιερώνει, ούτε πολλές φορές και για διάφορα έξοδα που προκύπτουν.

 

** Την υποψηφιότητα την απέσυρα αμέσως μετά την παραλαβή του Μητρώου.