Από μικρή ηλικία ήμουν μπερδεμένος στα πόδια του Πατέρα μου, όπου βλάβη και μερεμέτι, εγώ πρώτος, στην αρχή για βόλτα, μετά για βοήθεια στον Πατέρα και τέλος επειδή εθίστηκα στο επάγγελμα μας.
Μήπως σας θυμίζει κάτι από τον εαυτό σας; Φώτα, χρώματα, συσκευές, κολλητήρια, όργανα, μηχανές, όλα να διαρρέονται από κάτι μυστήριο που δεν το έβλεπα και όμως τα έκανε όλα να λειτουργούν, κάτι που δεν το έβλεπα και όμως μπορούσε να κινήσει όλον τον κόσμο, να μας φωτίσει, να μας ζεστάνει, να, να, να… ακόμα και να μας σκοτώσει, είχα μπροστά μου κάτι μαγικό, κάτι που με είχε συνεπάρει και δεν επρόκειτο να το αφήσω πλέον από τα χέρια μου για όλα μου τα υπόλοιπα χρόνια, έπρεπε να το υποτάξω.
Ήταν τυχαίο άραγε το ότι ο Μεγάλος μας Ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας έλεγε:
"Παράσταση χωρίς Πρωταγωνιστή & χωρίς Ηλεκτρολόγο δεν μπορεί να ξεκινήσει"
Γεννήθηκα σε μία οικογένεια Ηλεκτρολόγων, ο ένας Θείος Ηλεκτρολόγος Αυτοκινήτων, ο άλλος Ηλεκτρολόγος μικρών Σκαφών και έναν Ηλεκτρολόγο Μοιρασμένο ανάμεσα στις Ε.Η.Ε και στα καράβια, τον Πατέρα μου.
Αυτό με έκανε να σκέπτομαι πολύ το ποιο δρόμο θα ακολουθήσω μέσα στην Ηλεκτρολογία και σε ηλικία 16 ετών, το 1982, όταν είχα πια τελειώσει την πρώτη χρονιά της τεχνικής σχολής και είχα ήδη προϋπηρεσία 3ων ετών στις κατασκευές, ήρθε η ώρα να επιλέξω κατεύθυνση για τη δεύτερη χρονιά της σχολής, Αυτοκίνητο ή Ε.Η.Ε; AC ή DC;
Για μένα πλέον το τοπίο είχε ξεκαθαρίσει μέσα από τα πρώτα χρόνια της εργασιακής μου εμπειρίας, πήρα τη μεγάλη δική μου απόφαση, διάλεξα κάτι που δε θα με έκανε να βαριέμαι, κάτι που θα μου πρόσφερε συνέχεια γνώσεις, κάτι που θα ήταν συνώνυμο της εξέλιξης, κάτι που θα με έκανε χρήσιμο, απαραίτητο και άξιο στην κοινωνία, ενώ παράλληλα θα μου έδινε ελευθερία στις κινήσεις, χωρίς πολλούς περιορισμούς σε κλειστούς χώρους όπως αυτοί που υπάρχουν στην παραγωγή στα γραφεία και τα συνεργεία, αυτό δεν το άντεχα.
Θα γινόμουν Ηλεκτρολόγος στις Εσωτερικές Ηλεκτρικές Εγκαταστάσεις.
